Bijna een maand later..

Bijna een maand later schrijf ik weer eens wat.
Vorige week hebben we een hoop gezien en gedaan, dus daar begin ik eerst mee.
Twee weken terug vroeg Margareth, dat is één van de zussen van Audrey, me op Facebook of wij een paar dagen bij haar wilden verblijven. Daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen.
Margareth woont in Mission, een stadje op het vaste land, in dezelfde provincie: British Columbia. Het is voor Canadese begrippen dichtbij Vancouver in de buurt.
Op woensdagavond bracht Audrey ons naar Nanaimo, vanaf daar gingen we op de ferry naar Vancouver. Het duurde ongeveer 1,5 uur voordat we aankwamen in Vancouver. Daar stond een echtpaar ons op te wachten, waarvan de vrouw een echte Stinnissenkop had. Het was duidelijk: Margareth en Mike. We begroetten ze en het voelde gelijk best relaxt.
Mike reed in zijn Mercedes-Benz door Vancouver, om terug te gaan naar Mission. We namen de route waar je veel kunt zien, maar het was donker, dus hadden we daar niet echt wat aan. Het was wel aardig in ieder geval.
Onderweg vertelden Mike en Margareth van alles en nog wat over Vancouver en over henzelf. We merkten al gelijk dat Mike wel van scheuren houdt. Het was een beetje alsof ik bij papa in de auto zat, maar dan nog erger. Door die automaten die ze (bijna) allemaal hebben hier, kunnen ze nog sneller wegrijden en ook in sportmode waardoor de motor loeit en je super hard kan sjeezen.
Ongeveer een uur later (denk ik) kwamen we aan in Mission. Een schattig stadje. We reden naar het huis van Mike en Margareth, dat een knus groen huisje was. We werden meteen begroet door de twee katten: Mason en Fifi (weet niet of ik dat goed schrijf). Spullen op de kamer gezet en toen zagen we dat we ieder een boeketje paaslolly's en een reep chocola hadden gekregen. Het was al best laat en we zouden donderdagmorgen op tijd op staan om naar Amerika te gaan, jawel Amerika!
Toen we opstonden stond er een heerlijk ontbijtje klaar, bananabread (suuuuperlekker), een soort krentenbrood achtig iets, druiven, yoghurt en vast nog meer. Buikje vol en op weg naar Washington, U.S.A. We wisten niet goed of we wel 'makkelijk' het land in konden komen, Amerika staat bekend als een streng land wat betreft grensbewaking. Toen we aankwamen bij de grens, dat was echt vet kort rijden trouwens, gaven we onze paspoorten en werden we gevraagd naar binnen te gaan.
Eenmaal binnen moesten we wat vragen beantwoorden en een formuliertje invullen. Daar moesten we wel 4x onze naam en geboortedatum opschrijven, alsof ze die nog niet genoeg hadden. Ook moesten we onze vingerafdrukken laten scannen, van alle 10 vingers. Daarna kwam er ook nog een prachtige foto. Oftewel, we zijn nu bekend in Amerika. Uiteindelijk ging alles redelijk snel, moesten we $6 p.p. betalen en kregen we een prachtige stempel, wiehoe!
Onze eerste stop in Amerika was Lynden, een soort vernederlandst dorpje. Onderweg naar Lynden viel het op hoe patriottisch de Amerikanen zijn. Ik snap niet waarom iedereen zo nodig de vlag uit moet hangen om te laten zien dat ze Amerikaans zijn, maar ja. Verder viel het op dat het leek op Nederland, behalve dan de besneeuwde bergen in de verte. Overal waren boerderijen en het land was best plat. Eenmaal in Lynden aangekomen werd dat gevoel alleen maar versterkt. Er stonden dingen als "postkantoor" en "dorpshuis" en "giftwinkel". In het dorpje alleen al stonden 2 molens. Natuurlijk ook even Amerikaanse dollars gehaald, die er trouwens uit zien als nep geld.
Gelukkig zat het weer mee, je kon wel een dunne jas aan, maar de zon scheen :) In Lynden zijn we allerlei winkeltjes ingeweest, kijken kijken niet kopen en hebben we geluncht in een Nederlands restaurant. Ik vond het moeilijk te kiezen tussen kroketten en een pannenkoek met spek en kaas. Toch maar voor de pannenkoek gegaan. Hij was enorm en het was een goeie, dus goede keus. Daarna had ik ook nog ff een giant cinnamon roll besteld, dat moet iedereen eens proberen, wat zijn die dingen lekker!
Na Lynden reden we door naar Bellingham. En waar gingen we naar heen? Een winkelcentrum natuurlijk! YES! Het was een stuk groter dan we gewend waren op Vancouver Island, maar we hadden niet heel veel tijd. Plus we moesten flink de pas er in houden om Marge bij te houden haha. Toen hadden we een leuke winkel in het vizier, weet geen eens meer hoe ie heet. Daar heb ik een jurkje gekocht die ik anders nooit zou kopen en een stoer vestje.
Op de weg terug duurde het lang voordat we Canada weer in konden, de wachtrij was lang. Eenmaal bij de grensbewaking werd er eigenlijk niks gevraagd en kregen we alleen uitleg over een groen papiertje dat de douane in Amerika in ons paspoort had geniet. Met dat papiertje kunnen we nog t/m 18 juli zonder teveel poespas Amerika in :)
Terug in Canada stopten we nog om in een Nederlands winkeltje te gaan. Of het Nederlands was, weet ik niet, maar ze verkochten wel Nederlandse spullen. Daar hebben we borrelnootjes en aanmaak gekocht. Die dag was het voor Milou en ik pizzadag, want Margareth en Mike gingen uit eten omdat Mike's vader jarig was. Alicia, Mike's dochter, kwam ook met ons pizza mee eten en Bridesmaids kijken.

Vrijdagmorgen gingen we naar Whistler, Alicia zou ook meegaan, maar die reageerde opeens niet meer. Oja, als spectaculair ontbijt hadden we toen KROKETTEN! Margareth had die stiekem gekocht in het Nederlandse winkeltje en ze waren vet lekker. Naar Whistler was wel een eindje verder dan Vancouver, ik denk dat het in totaal zo'n 2 uur rijden was. In Whistler was de Olympic village toen de Olympische Spelen in Vancouver en Whistler gehouden werden, dus daar wilden we sowieso wel wat van zien.
Alle bergen in Whistler waren nog flink besneeuwd, daar is het altijd best koud blijkbaar. Op die dag viel het mee, omdat de zon scheen.
Er was een schattig dorpje met overal kleine winkeltjes, veel souvenir winkels en sportkleding. Toen we iets verder liepen, zagen we ook de Olympische ringen! Blijkbaar geven ze 's avonds licht van de kleuren van de ringen, maar overdag zijn ze zilver. Ook stond er een grote fakkel, waar natuurlijk nu geen vuur in brandde. Paar souvenirtjes gekocht, armbandje voor mezelf en geluncht in the Old Spaghetti Factory. Oftewel, een spaghetti restaurant.
Op de terugweg naar Mission zijn we bij bijna elk "viewpoint" gestopt. Er staan bordjes langs de weg met een aankondiging dat er een plekje aankomt dat mooi is om voor uit te stappen. Zo konden we prachtige uitzichten zien op de bergen, de oceaan, de bossen en nog meer. Ook zijn we gestopt bij Shannon Falls, dat was een grote waterval, echt heel erg mooi.
Eenmaal terug in Mission maakte Margareth een lekkere caesar salad en hebben we films gekeken.

Toen was het al zaterdag, de ene laatste dag bij Margareth en Mike. Die dag gingen we naar Vancouver, Alicia ging deze keer wel mee. Mike heeft in noord Vancouver gewoond, dus wist hij er veel over te vertellen en veel over te laten zien. Wel werd het steeds duidelijker dat Mike niet zo houdt van druk verkeer haha, flink gevloek in de auto. Het was enorm druk in Vancouver, mede dankzij het goede weer denk ik. Het was weer om zonder jas te gaan WOEHOE! We stopten ergens zodat we mooie foto's konden maken van Lions Gate Bridge en van de kust van Vancouver. Daarna hebben we rondgelopen op een soort markt achtig iets Granville Island, niet super speciaal, maar wel leuk.
Daar hadden we het na een tijdje wel gezien, dus gingen we nog rondrijden in Vancouver. Volgens Margareth en Mike hebben we nu vrijwel alle belangrijke dingen in Vancouver gezien. Hoewel.. ik heb niet het stadion gezien van de Canucks. Wél van de Vancouver Whitecaps, het voetbalteam van Vancouver.
Het is een grote stad, maar toch is er een hoop natuur. De stranden zijn van zand, wat we tot nu toe weinig gezien hebben hier. Er zijn enorm veel bomen en parkjes.
Die avond zijn we in Mission nachos gaan eten. Het duurde best wel lang voordat het er was, maar het was wel lekker. Sinds ik hier ben heb ik dat wel vaker op, wat ik nog nooit op had in Nederland. Iets om thuis uit te proberen dus.

Op zondag zouden we weer terug gaan naar Courtenay, dus reden we naar de ferry. Oh, als ontbijt had Margareth pannenkoeken gebakken, jammie :D Met maple syrup er op is het echt lekker. De weg naar de ferry was al mooi zat, maar eenmaal aangekomen was het echt prachtig. Ik kan niet wennen aan hoe mooi de natuur hier is, groot verschil met Nederland, want het is zo anders. Ook daar zijn we nog een paar winkeltjes ingegaan en toen het bijna 3 uur was, gingen we naar de boot. Kaartjes gekocht, goodbye gezegd en gegaan.
Deze ferryride was zeker de mooiste tot nu toe. Het was "zonderjasweer" en het was mooi om de kust van Vancouver telkens te zien. Milou en ik gingen buiten zitten, het was sowieso al best druk, maar het was mooi genoeg weer om op the sundeck te zitten. Helaas geen dolfijnen of orka's gezien, wel een bloedspoor in de oceaan. We besloten dat dat een ongestelde zeehond was geweest. Anderhalf uur later waren we weer in Nanaimo, waar we wel een jas aan konden. We werden opgehaald door Audrey, Abby en Chloe en gingen weer onderweg naar Courtenay.
Dat was de trip naar Margareth zo wel denk ik. Voor andere details verwijs ik je naar Milou's blog. Ik vond het in ieder geval super leuk om bij Margareth en Mike te verblijven. Ze zijn zo ontzettend aardig en gastvrij, dat is niet te geloven. Ook willen we in mei nog teruggaan, want we zijn altijd welkom en we willen graag nog naar Seattle.

Op school is het een en ander veranderd. Mrs Robertson, de directrice heeft roosters voor ons gemaakt voor de rest van april, de tijd dat we nog op Huband Park Elementary zijn. Ik ben nu niet meer te vinden in de vertrouwde klas van Mr Perich, tot verdriet van een paar leerlingen. Ik vond het zelf ook moeilijk om te vertellen, ben toch bijna 3 maanden bij hen in de klas geweest en toen ging ik plotseling weg. Wel heb ik ze beloofd nog op mijn laatste dag terug te komen om dag te zeggen en een foto te maken.
Nu ben ik 's morgens te vinden bij de kleuters van Mrs Anderson, wat ook erg leuk is. De klas ken ik inmiddels goed en zij mij ook. Ze proberen mijn naam goed uit te spreken, wat al beter gaat dan bij de kinderen uit Mr Perich zijn klas. Daar heette ik "Marloos" en hier heet ik "Marluuws". Ik voel me in deze klas ook erg geliefd, de kinderen willen graag met me lezen en spelen en met 1 leerling heb ik zelfs al een secret handshake.
Tussen recess en lunch ben ik nu in grade 7, dat zou bij ons de brugklas zijn, maar hier is het het laatste jaar van de basisschool, ook omdat ze pas naar school gaan als ze 5 zijn. Het is dus een groot verschil, van de kleuters naar de brugklas. Maar het verschil is wel leuk. Bij de kleuters kan ik veel dingen makkelijk uitleggen, maar in de brugklas is het soms nog best lastig. Zo moet ik voor een wiskunde vraag zelf ook even doorlezen waar het over gaat. Ben nooit een ster geweest in wiskunde, maar dit kan ik nog net.
Ik heb het gevoel dat ik bij beide klassen behulpzaam ben en de docenten zijn ook blij dat ik er ben.
Na de lunch t/m het einde van de schooldag ben ik weer terug bij Mrs Anderson.

Nu hebben we nog twee weken te gaan op Huband. Dat gaat nu wel opeens snel. Ik weet zeker dat we iets achter laten hier en ook voor ons zal het een blijvende herinnering zijn. Ik sta immers voor altijd vereeuwigd op de veer boven het lokaal van Mr Perich haha.

Wat we nog willen doen voordat we terug gaan:
- Naar Seattle.
- Naar Margareth&Mike.
- Naar de Rocky Mountains.
- Kayakken.
- Naar Tofino.

Al die dingen gaan we ook echt doen. Voor die laatste in vervulling te laten komen is er iets extreem aardigs gebeurd. Mr Perich vertelde me dat we zijn auto mogen lenen! Dan kunnen we dus zelf naar Tofino rijden (zo'n 3 uur) en het daar verkennen.

We hebben nu nog minder dan twee maanden in Canada en dat lijkt nu opzich best kort. We willen in mei veel gaan doen en dan begin juni tevreden terugkeren naar Nederland :)

Bericht voor de Leijsers: "PASEN!" Ik hoop dat er een nieuwe gourmetkampioen op gaat staan in mijn afwezigheid en dat superceal een keer verslagen wordt :D

Tot snel! Byeeeeee, eh!